Overal langs de kant stonden mensen die je er doorheen schreeuwen. Op ongeveer km 31 ben ik het Kralingse bos ingegaan en liep ik er nog goed bij. Aan het eind van het bos begon de ellende.. Mijn benen deden zoveel pijn bij elke stap zegt je lichaam dat het de laatste moet zijn maar je moet nog 7 km... en dat is nog wel een stukje.

Het tempo ging vanaf dit moment ook iets omlaag ik heb geprobeerd niet teveel verval te krijgen de laatste 7 km.

Op km 37 stond mijn familie en kennissen die mij nog extra motiveerde om de laatste kilometers door te trekken. Met volle pijn ben je alles aan het geven om nog vooruit te komen en niet teveel verliezen. Je moet nu nog even pijn hebben daarna mag je weken zitten, als je nu niet alles eruit haalt krijg je spijt.

Ik hoorde van alle kanten aanmoedigingen. Bij de gele kanarie kwam een trainingsmaat mij voorbij die vervolgens mij probeerde mee te slepen naar de finish. Bij hem zat er duidelijk nog meer in het vat dan bij mij.. Ik strompel nog een stuk verder ik bijt door de pijn heen en kom de Coolsingel op.

Dit is het moment hier moet het gebeuren ik moet alles geven wat ik heb! Het gaat mij niet gebeuren dat ik boven de 2:30:00 ga finishen.

Ik schreeuw van de pijn het publiek hoort dat en geeft mij nog meer steun, ik zet mijn laatste eindsprint in! Die Coolsingel is dan toch nog langer dan ik dacht.. De pijn is haast voorbij maar nu wel het meest intens. Ik ren over de finish en kan niet meer staan..

Het is gelukt 2:29:10 wat een bizarre ervaring!